cijferen

over een ding kunnen steven en zijn collega’s het maar niet eens worden: cijfers geven. of beter gezegd de waarde van een cijfer. een thaise 7 is niet automatisch een 7 in tanzania, de vs, japan of belgie. bovendien werkt lang niet elk land met cijfers (of procenten), in de vs worden de grades aangegeven met letters (met A+ als hoogste cijfer en F voor een onvoldoende). op thaise universiteiten werken ze daarom maar met allebei.

iets een waarde toekennen is niet eenvoudig (vooral niet in een groep). ook omdat een cijferstelsel iets is wat je ‘meekrijgt’. het zit je bloed. totdat je over je landsgrens kijkt en ontdekt dat ‘jouw’ waarde niet absoluut is. als belg zijnde heb je het dan niet makkelijk. je komt uit het ‘strengste’ land van je team en perfecte studenten bestaan niet (10-en dus ook niet). bovendien moet je tegen de wereldmacht vs opboksen. hun stelsel wordt namelijk gemakshalve als benchmark aangezien.

juist daar knelt het. het amerikaanse cijferstelsel is namelijk verre van eenduidig. behalve dat er op twee manieren cijfers gegeven kunnen worden [de absolute en de relatieve manier. in het eerste geval kijkt de docent hoeveel vragen de student goed heeft. heeft de student 90% goed dan krijgt hij/zij een A. in het tweede geval worden de resultaten van de studenten gerangschikt: de top 10 van de studenten met de meest goede antwoorden krijgt een A, ongeacht hoe hoog (of laag!) het totaal aantal correcte antwoorden was], is er in het amerikaanse onderwijssysteem sprake van ‘grade inflation’. uit recent onderzoek is gebleken dat aan 11 prestigieuze universiteiten (waaronder Harvard, Yale en Princeton) gemiddeld 50% van alle gegeven cijfers op bachelor niveau een A is. op master niveau ligt dit gemiddelde zelfs nog hoger.

een verklaring voor deze (te) hoge cijfers is het ontzettend hoge collegegeld dat betaald moet worden in de vs. studenten met hoge cijfers komen namelijk in aanmerking voor beurzen. deze ‘cijfercultuur’ verklaart ook het hoge gemiddelde op master/phd niveau, docenten hebben een betere band met studenten en helpen graag ‘hun studenten’ een handje mee.

daar sta je dan dus als belg met je bachelor degree (met onderscheiding!). in een land waar organisatie en structuur totaal onbekende begrippen zijn. één uitleg van het thaise academische cijferstelsel bestaat dan ook niet. bovendien interpreteert elke nationaliteit in je team de wel bestaande gegevens op zijn manier. de meningen waren afgelopen week dan ook behoorlijk verdeeld in de examencommissie. en het geven van een cijfer waar iedereen het mee eens was leek bijna onmogelijk. gelukkig geeft steven niet snel op en heeft hij in heel beperkte tijd een mini research gedaan naar een eventueel vergelijkingsmodel voor de verschillende cijfersystemen. een korte deliberatie later hadden alle studenten een cijfer.

opvallende uitkomsten zijn trouwens dat een belgische 20 en 19 (nederlandse 10 en 9,5) niet bestaan in de vs, een amerikaanse A al wordt gegeven als je maar 70% van de antwoorden juist hebt en dat als je het britse systeem erbij pakt steven een nieuwe titel heeft: bachelor of science 1st class honours, afgekort BSc(Hons). niet slecht, toch?