de rochelende chinees

overal onoplettende rochelende oude mannetjes, je behoefte doe je midden op straat, geurige behaarde yakpoten op het kraampje van de slager, pelgirms die zich ter aarde werpen en verkeersregels worden totaal genegeerd (als die er al zijn). ook het westerse begrip ‘in de rij staan’ komt niet in een chinees/tibetaans woordenboek voor. culture shock van hier tot tokyo dus.

het valt allemaal wel mee. thailand was een goede oefening maar niets in vergelijking met tibet. ondanks alle cultuurverschillen hebben we het enorm naar onze zin in lhasa. de chicken butter masalas, aloo matars, momos en tsampas smaken verrukkelijk. en sinds twee weken genieten we nu ook weer van onze eigen kookkunsten. er zijn al behoorlijk wat culinaire hoogstandjes van onze twee kookpitjes afgekomen.

de eerste dagen hebben we wel wat last gehad van de hoogte. ik heb een slapeloze nacht gehad en merk dat ik sneller buiten adem ben. steven heeft meer last gehad van de hoogte. hoofdpijn, kortademigheid, snel uitgeput en daar bovenop nog een heftige verkoudheid (die ik nu ook aan het uitzieken ben). miu daarentegen heeft nergens last van gehad, we hebben haar nog nooit zo actief gezien. de hoogte en vooral de aangename temperatuur doen haar goed.

we zijn ook weer echte nederlanders (of typische chinezen) geworden, hebben namelijk een paar dagen na aankomst al fietsen gekocht. de eerste seconden op de fiets waren toch weer spannend en een beetje wankel. steven fietst elke ochtend (weliswaar met stofmasker tegen de uitlaatgassen) naar zijn werk. is toch bijna 5 kilometer. ik doe de boodschappen op de fiets, nou ja eigenlijk alles. binnenkort vraagt handicap voor steven een chinees rijbewijs aan zodat we ook de auto kunnen gebruiken en meer van het dak van de wereld gaan ontdekken.

vorig weekend hebben we eindelijk een goed koffietentje ontdekt. lijkt verdacht veel op starbucks maar amerikaanse ketens zijn hier (nog) niet. het tibet summit fine art cafe is gezellig westers en winters ingericht met orginele tibetaanse kunst aan muur. de cappuccino’s smaken overheerlijk en de home made taartjes zijn echt ontzettend lekker. geweldig is ook dat je, net als bij de starbucks, de kopjes en mokken kan kopen. zelfs de kaneel, vanille, nootmuskaat en cacao zit in dezelfde potjes op een zelfde ‘bedien jezelf’ tafel. starbucks, maar dan beter!

enthousiasisme en een aangename verrassing bij aankomst waren reden voor steven en mij om te schrijven ‘wij gaan niet meer verhuizen’, ‘wij zijn thuis in onze ‘tibetan style suite’. het is er dan toch van gekomen: we zijn verhuisd. na weken van dagelijks ‘technische problemen’ - geen koud water, geen electriciteit, geen gas, geen internet, een lekkende douchecabine, een lekkende wastafel, overstromende toiletten en gekrompen kleren door de ‘laundry service' – hebben we besloten de tibetaanse buurt te verlaten en hebben we afgelopen weekend van een chinees hotel ons ‘huis’ gemaakt.

andere voordelen zijn: daglicht, uitzicht op een parkje, goed geisoleerde ramen, echte deuren (ook voor het toilet!), regendouches, verwarming met thermostaat, aparte eet/studeerkamer, apart toilet, logeerkamer en we wonen nu dichter bij de tdpf (steven’s werk). in het new atmosphere hotel maken de kamermeisjes de kamers echt schoon, alhoewel je in tibet vloerbedekking gewoon schoonmaakt met een veger. wij waren ondertussen al gewend aan de erg vuile dweilen bij binnenkomst. de laundry service wast je kleren echt schoon, met warm water zelfs. en de tibetaanse sfeer heeft plaats gemaakt voor een contemporary hotel style.

ik durf het bijna niet te zeggen maar ‘wij gaan niet meer verhuizen’. gelukkig hebben we niet veel spullen bij (slechts 5 koffers, 6 verhuisdozen en een paar weekendtassen) en gaat verhuizen dus heel makkelijk en snel. bovendien helpen alle kamermeisjes een handje mee en voorziet handicap in een chauffeur en pick-up truck.

de kamermeisjes weten hier dat we een ‘shimi’ hebben en dat ze dus alleen binnen mogen komen als wij thuis zijn. miu durft soms al op ontdekkingstocht te gaan in het trappenhuis. we moeten haar goed in de gaten houden want voor je het weet hebben de tibetanen er een leuke bonten sjaal van gemaakt (en momos van het vlees).