miu en de baggageband

onze laatste dagen in bangkok waren dagen van wachten en laatste keren. het heeft bijna drie weken geduurd voordat de papieren uit tibet, die we nodig hadden om onze visums aan te vragen, in de brievenbus lagen. ondertussen hebben we genoten van de thaise keuken, de westerse broodjes en ons zwembad.

door, voor ons, onverwachte thaise feestdagen hadden we nog maar één dag om onze chinese visums te regelen. ruim voor openingstijd stonden we dan ook voor de chinese ambassade ‘in de rij’, eenmaal aan het loket bleek dat we een uitgebreid medisch onderzoek nodig hadden en dat we zonder de resultaten geen visum konden krijgen.

een lichte paniekaanval later stonden we in het bumrungrad ziekenhuis (het bekendste prive/farang ziekenhuis van bangkok). in een paar uur was ons bloed door en door getest (van aids tot syfilis en hepatitis), een longfoto genomen en een hartfilmpje gemaakt. een kwartier voor sluitingstijd en ruim 300 euro later stonden we allebei op de ambassade, die vanwege die thaise feestdagen ook ’s middags een uurtje open was. 10 minuten later stonden we weer buiten met de visums in onze paspoorten. lang leve thailand, waar je alles kan regelen als je maar betaald.

op 1 augustus konden we dan eindelijk richting tibet vertrekken. vanwege miu vlogen we via guangzhou in zuid china. in bangkok konden we, weer op z’n thais, miu zonder problemen inchecken. we hoefden zelfs niet voor onze 15 kilo overbaggage te betalen. in guangzhou hadden we al snel onze koffers gevonden, nu alleen de poes nog. en tegen alle verwachtingen in kwam ook miu van de baggageband af. arme poes. met hulp van onze chinese agent konden we met miu zo door de quarantine en douane lopen. die nacht verbleven steven en ik in een 5-sterrenhotel naast de luchthaven (we hebben het er flink van genomen en dus ook maar meteen room service besteld) en miu bij lily (onze agent).

de volgende ochtend vertrokken we al vroeg naar lhasa. lily heeft alle binnenlandse papieren voor miu in guangzhou geregeld. miu kon na heen en weer geloop tussen de verschillende balies al snel inchecken. wij mochten iets later het vliegtuig in. ineens bleek ook dat we nog een tussenstop zouden maken in daqing. misschien toch makkelijk als we chinees konden lezen.

in lhasa kwam miu weer van de baggageband, en de douane liet ons direct door met poes en al. de chauffeur van handicap stond al op ons te wachten en nog geen 10 minuten later zaten we al in de auto onderweg naar lhasa. onderweg hebben steven en ik onze ogen uitgekeken. het dak van de wereld ziet er zo totaal anders uit, veel rotsen natuurlijk, maar ook groene weilanden en meanderende rivieren.

na een tussenstop op het kantoor van handicap, waar we steven’s baas hebben ontmoet, werden we bij ons hotel afgezet. we wonen nu in een traditionele tibetaanse suite. het gebouw zelf is ruim 200 jaar oud en heeft vroeger de nepalese ambassade gehuisvest. alle muurschilderingen zijn gerestaureerd en we hebben zelfs traditioneel tibetaanse meubels. wij willen dus niet meer verhuizen!