banana pancake

jummie! hmmm, we hebben alweer een heerlijk goedkoop straatkraampje gevonden om te eten (ik weet dat ik veel over eten schrijf, maar net als in italie leven de mensen hier om te genieten en om te genieten van eten, kwestie van aanpassen dus...). het is buiten maar toch overdekt, er staan geweldig mooie houten tafels maar je zit op een plastic krukje, typisch thais dus. maar elke avond bomvol en dus een echt goed thais eetkraampje!

woensdag had steven een 'vergadering' in de irish pub om de hoek en na een paar pintjes belde hij me om me uit te nodigen voor het eten. tussen veel gebrabbel door begreep ik waar hij zat en ben ik naar de pub gegaan. eerst nog een beetje meegenoten van het happy hour en daarna zijn we met z'n vijven gaan eten bij bua restaurant. heerlijk, de eerste curry gegeten sinds we in thailand zijn aangekomen. echt smullen. maar het was vooral heel gezellig. op weg naar huis wilde steven en ik nog een banana pancake eten als toetje, maar na het hele rondje gelopen te hebben bleek onze banana pancake man foetsie te zijn. en dat was niet de enige avond, want we zoeken hem al een week, maar hij is nergens te bekennen. we hebben ondertussen al twee andere tentjes geprobeerd, maar die waren lang niet zo lekker als de orginele banana pancake. we denken dat hij weg is omdat steven de avond van tevoren had gezegd dat ie nog maar 2 keer per week een banana pancake wilde (in plaats van elke avond...). tja en daar kan die arme man natuurlijk niet van leven... dan maar een real amerian donut!

omdat we ons huisje nog steeds een beetje klein vinden zijn we eens gaan kijken bij temba, afrikaanse collega van steven. hij huurt namelijk een heel huis met drie slaapkamers in nonthaburi (buitenwijk van bangkok). en na een 'reis' van een uur kwamen we bij temba aan, acht mooi gerenoveerde huizen in een groen straatje midden in een krottenwijk. ok, ik wil niet overdrijven maar zijn achterburen leven met veel te veel in een vervallen appartementsgebouw en aan de andere kant wonen nog mensen in houten hutjes. en hoewel ik zijn huis heel mooi vond en de tuin ook verrassend groen was zou ik daar nooit kunnen wonen. zoveel armoede (en daarmee ook een enorme kans op inbraken) praktisch in je tuin, dan kun je niet genieten van je mooie tuin en je glaasje wijn. waar we nu wonen heb je om de hoek ook armoede en worden we er dus ook dagelijks mee geconfronteerd, maar ons huisje moet wel veilig zijn. temba voelt zich daar helemaal thuis en zou niet midden in de stad kunnen wonen, in tanzania heeft hij dan ook een huis temidden van een aantal hectare land. en verzichten die wij in nederland en belgie niet meer kennen. dus onze zoektocht naar een groter huis gaat gewoon door. we hebben al een appartementengebouw een paar straten verder op het oog, maar dan moet er wel eerst een appartement vrijkomen.
we zijn trouwens met de boot terug gegaan naar bangkok en hebben we een uurtje heerlijk in het zonnetje genoten van het uitzicht. de oevers van de chao praya zijn namelijk bezaaid met tempels, oude huizen op palen en de langverwachte palmbomen.

's avonds zijn we weer de irish pub ingedoken omdat steven hunkerde naar de heerlijke vlaamse frieten die ze daar als snack op het menu hebben staan. en na ze zelf geproefd te hebben kan ik zeggen dat ze heel erg lekker zijn, maar nog veel beter zouden smaken met echte vlaamse mayonaise. diezelfde avond hebben we twee australische stelletjes ontmoet en zijn we blijven plakken totdat steven en de andere mannen net een biertje teveel op hadden.

mijn moeder is ondertussen weer thuis en heeft een lange revalidatie voor de boeg maar ze gaat er weer helemaal bovenop komen. en als kers op de taart komt ze samen met mijn vader in december naar thailand!